Onderstaand leest u het schrijven van plastisch chirurg Dr. Rita Kappel
“Het officiele wetenschappelijke artikel kunt u hier doorlezen en downloaden.
De nederlandstalige samenvatting van het artikel vind u hieronder.
In februari 2016 is het laatste wetenschappelijke artikela> van mijn hand verschenen in het tijdschrift: “Clinical Medical Reviews and Case Reports” en is internationaal gepubliceerd. Dit artikel is mede tot stand gekomen dankzij de vruchtbare samenwerking van mij met Lucas de Boer en Henry Dijkman van de afdeling Pathologie van het Academisch Ziekenhuis in Nijmegen, waar ik zelf jaren heb gewerkt.
Ik heb in die dagen het geluk gehad kennis te mogen maken met Nienke Salzmann, een bijzondere vrouw, die mijn patiënt werd voor wat betrof het Siliconen Borstimplantaat vraagstuk. Zij had de implantaten gekregen in 1985. Haar voorgeschiedenis laat zien dat de huisarts, Leen Braber, in 1997 vermeldde dat zij van deze prothesen ziek was geworden. Wat hij daar precies mee bedoelde, is niet duidelijk. In 2001 werden zij vervangen en bleken zij geruptureerd te zijn. Het merk was niet bekend. Zij kreeg daarom nieuwe siliconen borstimplantaten, maar na 1 jaar zijn die elders verwijderd in 2002 en is zij protheseloos verder gegaan. Al met al heeft zij dus 17 jaren blootstelling gehad aan uitzwetende en uitlekkende siliconen moleculen. Daarna kreeg zij met lymfklier zwellingen te maken in oksels en liezen en kwam zij voor het eerst terecht op mijn spreekuur. Aan deze zwellingen werd zij door mij geopereerd. Zij was ondertussen rolstoelafhankelijk geworden. In 2004 ontwikkelde zij borstkanker en aan de complicaties hiervan is zij in 2008 overleden. Ondertussen was er tussen ons een speciale band ontstaan, zoals ik vaker met sleutelpatiënten op mijn pad heb meegemaakt. Zij besloot haar lichaam aan mij na te laten voor nader wetenschappelijk onderzoek. Ik zie mij nog zitten aan het voeteneind van haar bed in een hospice in Almere met haar geliefd hondje naast ons op de grond. Zij zakte af en toe weg, maar één ding werd duidelijk aan mij gezegd: “nu kan je het eindelijk gaan oplossen”. Ik hoorde dat aan, maar was daarvan beslist niet overtuigd. Ik was namelijk, net als andere onderzoekers, op zoek naar een speciaal molecuul, wat zou laten zien en verklaren waarom sommige vrouwen siliconen borstimplaantaat-gerelateerde klachten ontwikkelden en anderen niet. Ik was dus wat gereserveerd, maar wilde haar niet tegenspreken.
Enkele dagen later is zij overleden en zoals het dan gaat mocht ik vanaf mijn solo tentje op een camping in Nrd-Italie gaan zitten regelen dat het lichaam naar de afdeling Pathologie in het Radboud moest en wat er zoal aan materiaal geoogst moest worden. Het was een hele opgave, maar eind goed, al goed.
Het bleef er enige tijd liggen totdat Lucas het van Henry mocht gaan bewerken. Weer een hele klus. Uiteindelijk wordt het resultaat gepresenteerd op een besloten meeting. Wij waren aangenaam verrast, maar bij mij was nog geen heilig vuur ontbrand. Ik zag nog niet het verband met mijn gedachtegang op dit wetenschappelijk onderwerp. Het onderzochte materiaal en het resultaat bleef nog een jaar of 3 liggen, totdat ik mijzelf vermande! Ik was het aan Nienke verplicht om dit te gaan opschrijven, to say the least.
Ondertussen was mij tijdens een operatie door de assistente gevraagd wat de band tussen mij en Barry Sears was op het vlak van het Zone-dieet, een andere hobby van mij. Ik vertelde daar achteloos wat over, terwijl mijn handen werkten. Op één of andere manier bleef echter die vraag rondspoken in mijn kop. En ik weet nog waar ik stond in mijn slaapkamer toen met donderend geraas het kwartje viel tussen mijn oren. Hoewel ik het weleens met Barry over had gehad, maar hij met antwoorden kwam die mij onwaarschijnlijk leken (altijd al een eigenwijze donder geweest), zag ik nu ineens wel dat “ontsteking” de verbindende factor was. Nu niet voor de gevolgen van een waardeloze leefstijl met foute maaltijd keuzen die onherroepelijk leiden tot verouderingsaandoeningen als Alzheimer, kanker, diabetis type 2 etc, etc., maar chronische ontsteking op cellulair niveau in het Siliconen Vraagstuk. Dat opende een nieuw hoofdstuk in mijn wetenschappelijk activiteiten.
Vervolgens zocht ik daarna een oord op in het buitenland om het verhaal van Nienke verplicht op te gaan schrijven. Terwijl ik naar het materiaal kijk, schrik ik mij lam! Hoe had ik zo onvoorstelbaar blind kunnen zijn. Ik moest direct aan Johan Cruijff denken, die ik om zijn taalgebruik waardeerde: “Je snapt iets pas als je het door hebt”. Een waarheid als een koe. Want jaren geleden had ik al een verhaal geproduceerd met een opvatting die cruciaal was voor het nieuwe inzicht, maar toen zelf nog niet in de gaten had, waar ik het werkelijk over had. Ik keek nu in het materiaal van Nienke voor het eerst naar stapeling van siliconen moleculen in alle organen, spieren, ruggenmerg en hersenen. Een dergelijk stapeling betekent maar één ding en dat is voor een anti-aging arts die ik ook ben, chronisch cellulaire ontsteking. Dat betekent epigenetische veroudering, betekent vervroegde en versnelde aftakeling. Is helemaal wat ik al jaren op mijn spreekuur moet zien en soms zelfs moet aanhoren, omdat patiënten dat gewoon aan mij zeiden: “Ik voel mij oud en afgeleefd”. Ik hoorde het aan, maakte braaf aantekeningen, maar het drong kennelijk toen nog niet echt tot mij door.
En zo moet ik tot de slotsom komen dat Nienke Salzmann het in 2008 helemaal bij het rechte eind had toen zij opmerkte dat ik het vraagstuk dan zou oplossen. Want dat is ook wat er is gebeurd. Het zal nog enige tijd duren voordat begrepen zal worden in grotere kring hoe het één met het ander samenhangt, het is helaas een feit dat ik ver voor de troepen uitloop met mijn inzicht. Epidemiologisch onderzoek is al helemaal een lacher, dan moet je al beginnen met de klachten in het dossier vast te leggen en een follow-up van 20 tot 50 jr. aanhouden, niet 5 tot 10 jaren. Nee, er zal nooit een speciaal molecuul gevonden worden, hoelang wij wereldwijd ernaar zoeken. Omdat veroudering zich buitengewoon langzaam voltrekt en niet in een buisje bloed is te meten. Zo kan je dus jaren blootgesteld worden aan het uitzweten van siliconen moleculen en denken dat er niets aan de hand is, totdat jou “systeem” het kantelpunt voor jou bereikt. Dat is dus mede afhankelijk van je leefstijl en genetische background. Verouderen doen wij allemaal, voor de één op meer natuurlijke wijze, voor de ander met meer gebreken. En in feite kan je zelf bepalen hoe je wilt verouderen, door je leefstijl aan te passen en daar tijdig mee te beginnen. Nee, hoewel het nog even zal duren, weet ik op grond van mijn jarenlange ervaring met dit vraagstuk (inmiddels 19 jaren), dat dit de uitleg is voor wat er gaande is. De vrouwen die zich hebben gepresenteerd met duidelijke klachten, zijn de kanaries in de kolenmijn. In dat opzicht zijn zij gelukkig te prijzen, want door het ziek zijn moesten zij opzoek naar een oplossing die niet voor handen lag en hebben zij dit ziektebeeld in beeld gebracht.
Eén ding is zeker, stapelen van uitgezwete siliconen moleculen vindt plaats, zoals dit onderzoekmateriaal onherroepelijk laat zien en wat wij in feite al sinds de zeventiger jaren weten, want wetenschappelijk aangetoond. Dit gebeurt ongeacht het merk, ongeacht of de prothese rond is of druppelvormig, ongeacht of het vóór, of achter de spier is geplaatst, ongeacht of het gescheurd is of intact, ongeacht of de siliconen prothese is geplaatst voor een reconstructie of vergroting en ongeacht of de vrouw zelf van mening is dat zij klachten heeft of niet.
Verouderen doen wij allemaal en daar is niets mis mee. Dat is een natuurlijk proces als gevolg van voortgaande stille ontsteking. Maar met siliconen prothesen in het lichaam, borst of bil, geef je dit proces een flinke duw in de rug. Tel daarbij op een leefstijl die minder gezond is, en de toon is gezet. Er bestaat in deze niet zoiets als de dans ontspringen. ‘En elk voordeel heb z’n nadeel’, ik hoor het Johan zeggen.
Elke vrouw zal voor zichzelf moeten uitmaken hoe zij ouder wenst te worden, maar dan moet zij op z’n minst voordat zij aan een implantie begint, daarop gewezen worden.
Niet alleen is het Siliconen Vraagstuk door mij gedefinieerd, ik heb ook voor de oplossingen gezorgd. Deze zijn naar gelang de situatie: explantatie, verwijderen kapsel, bij voorkeur geheel als dat kan, vanwege de uitgezwete moleculen die het bevat. Bij plaatsing prothese achter de spier is dat minder goed mogelijk. Verder toepassing van de Monobloc Hydrogel borstprothese (is sinds 1984 onafgebroken op de markt, is geen siliconen prothese met water, zoals kwaadwilligen beweren, die snappen er toch niets van. Geeft ook geen schimmeling, mits je het niet zomaar aan de buitenlucht blootstelt en zweet geen siliconen moleculen uit want de siliconen elastomeer omhulling is door vulcanisatie in het fabricage proces neutraal geworden). Verder lipofilling. Voor de dames die een reconstructie nodig hebben is er een nieuwe door mij ontwikkelde methode die alleen door het Dr. Kappel Instituut kan worden uitgevoerd. Hierover later meer. Van belang is ook de Zone-leefstijl. Ook hier later uitgebreider nieuws over.
Ik ben Nienke dan ook mede namens “de vrouwen” zeer dankbaar dat zij het offer heeft gebracht het siliconen vraagstuk in haar eigen lichaam te ontwikkelen en vervolgens met haar eigen organen en weefsels duidelijk heeft gemaakt wat er dan gebeurt (Zie onderstaand fotomateriaal). Ik krijg vast een stevige draai om mijn oren van haar als ik ook daar boven ben aangekomen, omdat ik zo lang heb gewacht met het ontwikkelen van dit inzicht.
Mea Culpa, het leven zit vol verrassingen! Proost! What is next ??
Rita Kappel”
